Դերասանուհի Անի Խաչիկյանը դստեր ծննդյան օրվա առիթով գրում է. «Էսօր Տեսլան դարձավ 2 տարեկան: Ուզում եմ պատմել 2 տարի առաջվա ապրումների ու անցած ճանապարհի մասին.. երևի ուրիշ ժամանակ չէի անկեղծանա…
2 տարի առաջ գիշերը 2-ին Խուստուփի լանջի էս տնից, սարի ճանապարհով հասանք Կապանի բժշկական կենտրոն… առավոտ 08:45 ծնվեց Տեսլան, մի ամիս շուտ քան նախանշված էր…դե մամաները կպատկերացնեն, որ տնից հեռու, ժամանակից շուտ ծննդաբերությունը ինչքան անհարմարություններ ու անհանգստություններ ա իր հետևից բերում… բայց էտ տեխնիկական խնիրդների հետ միասին օրհնություն էի համարում Սյունիքում իր լույս աշխարհ գալը…
Իրական խնդիրները պարզվեց, որ անսպասելիությունից բխող անհարմարությունները չէին, այլ այն, որ 8 ամսական ծննդաբերության ամենաբարդ հետևանքներից մեկը թոքերի թերի ձևավորված լինելն է, ինչպես պարզվեց ծննդից 3 ժամ հետո կային նաև մարսողության հետ կապված խնդիրներ… երկար չպատմեմ, 3-րդ օրը Երևանից եկան ու տեղափոխեցին Մուրացանի ռեանիմացիոն բաժին… 20 օր… 20 օր գերլարված, իրա պապան թույլ չէր տալիս անգամ լացել:
Հակասական էմոցիաների մեջ էի, մեկ ինձ էի մեղավոր զգում, որ 8 ամսականում սարի գլխին եմ եղել (բայց հետո պարզվեց առողջական խնդիրն այլ բանից էր),մեկ բժիշկներին էի մեղադրում, Կապանի, հետո Երևանի, հետո նորից հավաքվում էի… 20 օր հետո դուրս գրեցին… ու ևս 20 օր անց տեղափոխեցինք արդեն մանկաբուժական՝ թոքաբորբոի ախտանիշով… էլի ինձ էի մեղադրում, հետո բժիշկներին, հետո ինձ, հետո պետական համակարգին, հետո էլի ինձ, հետո բժիշկներին, ծանր էր…
17 օր հետո դուրս գրվեցինք, ևս 2-3 ամիս տնային պայմաններում վերականգնվում էինք, ծանր էր… ահագին… սա շատ երկար ու դժվար ժամանակահատված էր, բացարձակ պատրաստ չէի… առավել ևս պատրաստ չէի էտ ամբողջ բարդության, անկարողության ու անելանելիության մեջ ուժեղ մնալուն:
Թուլանալը կլիներ դավաճանություն, էս հիմիկվա դավաճանությունը չէ, կամ գուցե նույննա, էական չի… բայց ես պետք էի իմ հիվանդ ձագին ուժեղ ու հավատով, ոչ թե հուսահատված ու ինձ կորցրած… անցավ, դժվար, բայց անցավ… դե էսքանը մասը քիչ մարդ գիտեր… մնացածը գիտեք՝ սարեր, ձորեր, արշավներ, անտառներ, վրանում գիշերել, Հայաստանը հյուսիսից հարավ, Տավուշից Արցախ անցելա… հիմա էլ արդեն մեծ տղայա, ուժեղ, առողջ…
Երկար ստացվեց, բայց ավելի երկար ու բարդա եղել ամենը… ու գիտեմ, որ առջևում էլի կլինեն բարդություններ, բայց ձևը սովորել ենք, ես էլ ինքն էլ, քանի կանք, ուրեմն անհնար բան չկա, քանի կանք, ուրեմն լավա լինելու, անիմաստա հուսահատվելը:
հ.գ էլ չասեմ թե էս անշուք չորս պատերից ինչա սարքել 2 տարվա ընթացքում իրա պապան… դա առանձին պատմությունա: Շնորհավոր»
