Լյովա Եղիազարյանը, անդրադառնալով ներկայումս ընթացող ընդիմադիրների ցույցերին ու պահանջներին, ինչպես նաև հայտարարություններին, գրում է հետևյալը. «1996-ին էլ Վազգեն Մանուկյանը «ընդդիմության» թեկնածուն էր: Որոշիչ դեր ուներ դաշնակցությունը:
Վաղը, ինչպես այն ժամանակ, ժողովրդին տանում են Ազգային ժողովի մոտ, մի տարբերությամբ՝ այն ժամանակ Արա Սահակյանի գլուխն էին ջшրդում, հիմա նրա հետ ուրիշին են փորձելու հnշnտել: Իսկ ավելի լուրջ, պետք զգույշ լինել шրյունարբու արկածախնդիրներից, որոնց մեծ մասը նոյեմբերի 10-ի խnւժшնն է, որը պատրաստ է կատարելու իրենց տերերի ցանկացած հրաման: Այսօր փողոցում նրանք ձգտում էին բախումների: Չվախենալ, բայց ուշադիր լինել»:
Մեկ այլ հրապարակման մեջ նա գրում է. «Ընդդիմադիր» ուժերը կամ չեն հասկացել, թե ինչ է հանրային պահանջը, կամ ձևացնում են, թե չեն հասկանում։ Նրանց ոգևորել է մի քանի սուբյեկտների գնահատականը։ Պարզ է, որ Անթիլիասը կպահանջեր հրաժարական, որովհետև հրապարակում դաշնակցությունն է։
Նախկին իշխանությունների հետ սերտաճած Մայր աթոռը նույնպես կպահանջեր հրաժարական։ Նույնը կարելի է ասել մի քանի համայնքապետերի ու իրենց մտավորական համարողների մասին։ Այո, հանրային պահանջի ցուցիչը Ազատության հրապարակում հավաքվող մարդկանց քանակն է, ընդ որում անկաշառ ու կամավոր եկողների քանակը։
